VI Niedziela Wielkanocna roku C
J 14,23-29
- Kontekst
Rozdziały 14-16 w Ewangelii Jana stanowią długi blok nazwany „Mowami pożegnalnymi Jezusa”. A to dlatego, że zostały umieszczone w kontekście ostatniej wieczerzy (J 13) oraz Jezusowej Modlitwy Arcykapłańskiej (J 17). Przed swoim odejściem, powrotem do Ojca, Jezus żegna się z uczniami, pozostawia swoisty testament, zapowiada dar Ducha Pocieszyciela, mówi o tym, co najważniejsze i przestrzega przed zagrożeniami. Rozdziały 14 i 16 podkreślają tematykę odejścia Jezusa, natomiast centralny rozdział 15 szkicuje obraz nowej wspólnoty.
- Lectio
W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was.
Jezus odpowiada na wcześniejsze pytanie, które zadaje apostoł Juda: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu? (J 14,22)”. Jest to pytanie, które nurtowało zarówno apostołów, jak i późniejsze pokolenia uczniów (por. 2 P 3,4). Oczekiwano rychłego powrotu Syna Człowieczego, który miał się całemu światu objawić w swojej rzeczywistej chwale. Jednak okazuje się, iż chwalebne przyjście Chrystusa jest ściśle związane z wywyższeniem, które dokona się na krzyżu. Uczniowie są pierwszymi świadkami tego wywyższenia i objawienia się chwały Boga w Jezusie. Następnie ta chwała objawi się w uczniach – poprzez przyjęcie daru zbawienia. Uczniowie, który przyjmują owoce śmierci i zmartwychwstania Jezusa, stają się „miejscem” Jego objawienia. W odróżnieniu od uczniów, świat, poprzez swoje zamknięcie, nie jest zdolny do rozpoznania Chrystusa i przyjęcia Jego darów.
Komunia z Bogiem w Chrystusie dokonuje się poprzez Miłość – dar Ducha rozlany w sercach wierzących. Kto pozwala prowadzić się Duchowi Świętemu, staje w opozycji do świata i jednoczy się z Chrystusem.
Jest to również odpowiedź na pierwsze pytanie uczniów w IV Ewangelii: „Nauczycielu, gdzie mieszkasz” (J 1,38). Jezus przebywa w Ojcu (J 14,10-11), ale przebywa również w wierzącym, który otwiera się na Jego zbawczy dar. Jezus potwierdza, że są te słowa, pouczenie pochodzi od Ojca i zostały przekazane uczniom przez Jezusa – jedynego Pośrednika Zbawienia. Czas ziemskiego życia Jezusa stanowił czas „opowiadania” o Ojcu.
A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka! Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.
Aby słowa Jezusa stały się żywe i aktualne w sercach uczniów, zapowiada dar Ducha Pocieszyciela. Duch ma uzdolnić uczniów, aby zrozumieli słowa Jezusa i je zachowywali, co faktycznie stanowi ich odpowiedź miłości. Podczas ziemskiej działalności Jezus nauczał w świątyni albo w synagodze. Teraz będzie pouczał uczniów „od wewnątrz” przez swojego Ducha, który będzie w nich i stopniowo dokona interioryzacji nauczania Jezusa.
Jezus zapowiada dar pokoju (por. J 16,33: „To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat.”). Po zmartwychwstaniu Jezus przynosi zalęknionym uczniom dar swojego pokoju (J 20,19.21). Nie jest to pokój, który osiąga się siłami ludzkimi, za pomocą filozoficznych dywagacji (stoicy) czy przez wysiłki militarne (pax romana). Nikt, oprócz Jezusa, nie jest w stanie uwolnić człowieka od lęku i niepokoju. Jezus wprowadza wierzących do Bożej rodziny, co pozwala w pełni kosztować owoców Ducha Świętego, którego jednym z owoców jest pokój (Ga 5,22). Choć w wymiarze ludzkim uczniowie mogą doświadczać lęków i zagrożenia, żyjąc w świecie, który odrzuca Boga, otrzymują jednak pokój, który utożsamia się ze zbawieniem.
Jezus znów ponawia zapowiedź swojego odejścia, co jednak staje się bardzo korzystne dla uczniów, którzy dostąpią realizacji Bożego planu miłości. Jezus ukazuje uczniom Ojca, jako źródło i początek wszystkiego. Dlatego mówi Ojcu, który jest większy od Niego. Również w porządku miłości ten, kto kocha sławi i wywyższa tego, którego miłuje.
Po odejściu Jezusa, uczniowie stopniowo zrozumieją i zweryfikują Jego słowa. Będzie to pełne objawienia się ich wiary w plan miłości Ojca, który Jezus realizuje swoim życiem, a następnie zaprasza uczniów do czynnego w nim uczestnictwa. Dzięki wierze w uczniach realizuje się przyniesiony przez Jezusa dar zbawienia.
- Meditatio
- Czy pragnę, aby Boża miłość objawiona w Chrystusie objawiała się w moim życiu? Czy może coś stanowi we mnie przeszkodę w przyjęciu tego daru? Jak mogę bardziej się otworzyć?
- Czy aktywnie współpracuję z udzielonym mi Duchem Świętym, czy słucham Jego pouczeń, czy otwieram się Słowo Boże, które mocą Ducha Świętego aktualizuje się w moim życiu?
- Oratio/Contemplatio: Ps 62
Dusza moja spoczywa tylko w Bogu, od Niego przychodzi moje zbawienie.
On jedynie skałą i zbawieniem moim, twierdzą moją, więc się nie zachwieję.
Dokądże będziecie napadać na człowieka i wszyscy go przewracać jak ścianę pochyloną, jak mur, co się wali?
Oni tylko knują podstępy i lubią zwodzić; kłamliwymi ustami swymi błogosławią, a przeklinają w sercu.
Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja, bo od Niego pochodzi moja nadzieja.
On jedynie skałą i zbawieniem moim, On jest twierdzą moją, więc się nie zachwieję.
W Bogu jest zbawienie moje i moja chwała, skała mojej mocy, w Bogu moja ucieczka.
W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie! Przed Nim serca wasze wylejcie: Bóg jest dla nas ucieczką!
Synowie ludzcy są tylko jak tchnienie, synowie mężów – kłamliwi; na wadze w górę się wznoszą: wszyscy razem są lżejsi niż tchnienie.
Nie pokładajcie ufności w przemocy ani się łudźcie na próżno rabunkiem; do bogactw, choćby rosły, serc nie przywiązujcie.
Bóg raz powiedział, dwa razy to słyszałem: Bóg jest potężny.
I Ty, Panie, jesteś łaskawy, bo Ty każdemu oddasz według jego czynów.
