Ecclesia de Eucharistia
Encyklika Ecclesia de Eucharistia Jana Pawła II wyrasta z papieskiego niepokoju, wzbudzonego z wąskiego rozumienia sensu Eucharystii. Wiąże się ono z pomniejszeniem ofiarniczego wymiaru Eucharystii, z przeniesieniem nacisku na inne jej aspekty. Święty Jan Paweł II kieruje swoje rozważania do tych wszystkich, którzy pragną zgłębić tajemnicę Eucharystii i jej dar. Encyklika ta bowiem wraca do fundamentów, do źródeł wypływających z Nowego Testamentu. Jezus bowiem udziela swoim uczniom swoistego nakazu. Podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy dokonał łamania chleba, zwrócił się do nich mówiąc: To czyńcie na Moją pamiątkę. I to wskazanie, ten gest staje się takim znakiem łączącym wspólnotę – wyjaśnia Małgorzata Piotrkowska – Dańkowska, zatrzymując się nad tekstem papieskiej Encykliki.
«Mysterium fidei! — Tajemnica wiary!». Kiedy kapłan wypowiada lub śpiewa te słowa, obecni odpowiadają: «Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale».
W tych lub podobnych słowach Kościół, wskazując na Chrystusa w tajemnicy Jego męki, objawia także swoją własną tajemnicę: Ecclesia de Eucharistia. Jeśli w dniu Pięćdziesiątnicy przez dar Ducha Świętego Kościół rodzi się i wychodzi na drogi świata, to momentem decydującym dla jego tworzenia się jest z pewnością ustanowienie Eucharystii w Wieczerniku. Fundamentem i źródłem Kościoła jest całe Triduum paschale, ale niejako zawiera się ono, jest uprzedzone i «skoncentrowane» na zawsze w darze Eucharystii. W tym darze Jezus Chrystus przekazał Kościołowi nieustanne uobecnianie tajemnicy paschalnej. W nim ustanowił tajemniczą «równoczesność» między tamtym Triduum i wszystkimi mijającymi wiekami.
Myśl ta rodzi w nas uczucia wielkiego i wdzięcznego zdumienia. Wydarzenie paschalne i Eucharystia, która je uobecnia przez wieki, mają niezmierzoną «pojemność». Obejmują niejako całą historię, ku której skierowana jest łaska Odkupienia. To zdumienie winno zawsze odżywać w Kościele zgromadzonym na sprawowaniu Eucharystii. W sposób szczególny jednak winno towarzyszyć szafarzowi Eucharystii. To on, dzięki władzy udzielonej mu w sakramencie Święceń, dokonuje przeistoczenia. To on wypowiada z mocą Chrystusowe słowa z Wieczernika: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane… To jest Krew moja, która za was będzie wylana…». Kapłan wypowiada te słowa, a raczej użycza swoich ust i swojego głosu Temu, który wypowiedział je w Wieczerniku i który chce, ażeby były wypowiadane z pokolenia na pokolenie przez wszystkich, którzy w Kościele uczestniczą w sposób służebny w Jego kapłaństwie.
Ecclesia de Eucharistia, 5
