Kwiaty w liturgii

I niedziela Adwentu

Adwent jest okresem liturgicznym, który ukształtował się z różnych tradycji. Ich połączenie sprawiło, że jest to jednocześnie czas pokuty i radości.  Stąd szaty liturgiczne są koloru fioletowego, tak jak w Wielkim Poście, ale ich odcień jest jaśniejszy. W takim tonie utrzymana jest kolorystyka bukietu: fiolet przechodzi w róż i przez jaśniejsze tonacje łączy się z zielenią.

“Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański…” (Iz 11, 1-2). Gałązki w bukiecie nawiązują do tego proroctwa o narodzinach Mesjasza z królewskiego rodu Dawida, stopniowo tracącego swą świetność i znaczenie, aż stał się jak suchy korzeń. Adwent jest szczególnym okresem oczekiwania na święta Bożego Narodzenia, w czasie których świętować będziemy spełnienie proroctw Starego Testamentu.

Adwent ma również charakter eschatologiczny i jest czasem oczekiwania na przyjście Chrystusa na końcu czasów. Do takiego właśnie oczekiwania wzywa nas pierwsza niedziela tego okresu. Cały czas istnienia Kościoła, od Zmartwychwstania Chrystusa i Zesłania Ducha Świętego do dzisiaj, jest nieustannym “adwentem”; oczekiwaniem na wypełnienie się czasów. To oczekiwanie nie jest bierne, ale modląc się, poszcząc, dając jałmużnę jesteśmy w drodze, w oczekiwaniu. W Liturgii przeżywamy ten czas w sposób cykliczny: okresy liturgiczne powtarzają się, jak pory roku lub codzienny wschód i zachód słońca. Do tej powtarzalności nawiązuje kształt nadany gałęziom, które stanowią „drugi plan” bukietu: razem tworzą literę „S”, która kojarzy się z ruchem obrotowym.

s. Klara pd