Gdy wybiegał myślami w przyszłość, wydawało mu się, że w nowym wieku wspaniałomyślne dusze będą czuć to samo, co on czuje…
– bł. ks. Jakub Alberione –
Koniec wieku XIX-tego odbił się echem na wszystkich płaszczyznach życia społeczeństw Zachodniej Europy: duchowej, kulturowej, ekonomicznej… był to czas głębokich przemian, zarówno pozytywnych, jak np. szybki postęp techniki, jak i negatywnych, np. kryzys duchowości. Modernizm, niepokoje społeczne, rodzące się totalitaryzmy… to wszystko wpływało na Kościół, który robił to, co zawsze: chronił godność człowieka.
Kościół to ludzie; jego historia to dziele konkretnych ludzi i wspólnot, prowadzonych przez Ducha Świętego. On jest dawcą wszelkich charyzmatów, czyli darów udzielonych dla zbawienia człowieka i zjednoczenia go z Bogiem.
Wśród takich ludzi, którzy w trudnym czasie przełomu wieków byli otwarci na działanie Bożej łaski był Jakub Alberione. Kapłan ten założył kilka zgromadzeń zakonnych i instytutów świeckich, które nazwał Rodziną Świętego Pawła. Łączy ją jedna duchowość, ale każda ze wspólnot wyraża ją w sobie właściwy sposób, pełniąc w Kościele specyficzną misję. Do Rodziny Świętego Pawła należą także siostry Uczennice Boskiego Mistrza. Ale… jak to się stało, że istniejemy?
Historia Rodziny Świętego Pawła
Nasza historia rozpoczyna się na przełomie wieków, a dokładnie w noc sylwestrową z 1900 na 1901 roku. Papież Leon XIII wezwał wiernych Kościoła do modlitwy za ten nadchodzący wiek. Bardzo pragnął, by ludzie powrócili do Jezusa, który jako Droga, Prawda i Życie jest jedynym ratunkiem w tym duchowym zamieszaniu. Na wezwanie Ojca Świętego wierni kościoła w Albie (północne Włochy) odpowiedzieli zbierając się na Adorację Eucharystyczną. Przyszli także klerycy, a wśród nich szesnastoletni Jakub. Ta czterogodzinna nocna modlitwa ukierunkowała jego życie. Podczas spotkania z Jezusem „poczuł się szczególnie zobowiązany do zrobienia czegoś dla Kościoła i ludzi nowego wieku”. Odtąd wszystko będzie czerpał z Tabernakulum, bazując na tamtym doświadczeniu łaski.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich w roku 1907 został wysłany na krótki czas do parafii w Narzole, gdzie pracował jako wikariusz. Poznał tam kilkunastoletniego wówczas ministranta Józefa Giaccardo, który później stał się jego najbliższym współpracownikiem jako ks. Tymoteusz. Został on beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1989 roku. Biskup Alby szybko zauważył w młodym księdzu Alberione wybitną osobowość i powierzył mu posługę ojca duchownego w seminarium, a także stanowisko dyrektora tygodnika „Gazzetta d’Alba”. W tym czasie Jakub odkrył, że to, co ma zrobić dla Kościoła i ludzi nowego wieku, jest związane z głoszeniem Ewangelii poprzez środki społecznego przekazu. Zbierała się wokół niego coraz większa grupa młodych chłopców, którzy zapaleni jego entuzjazmem utworzyli wkrótce „Szkołę małego robotnika”, a w niej uczyli się i pracowali dla apostolstwa dobrego druku. Stało się to 20 sierpnia 1914 i tę datę przyjmujemy za początek istnienia Rodziny Świętego Pawła. Ta grupa przekształciła się potem w Towarzystwo Świętego Pawła, zgromadzenie zakonne potocznie nazywane Paulistami. Rok później zawiązała się żeńska wspólnota „dla apostolstwa dobrego druku” – Siostry Świętego Pawła (Paulistki). Ze świeckich, którzy pragnęli włączyć się w to nowe dzieło ewangelizacji utworzył Unię Współpracowników Paulińskich. Potem aby zapewnić sobie opiekę duchową nad rozwijającym się dziełem, powołał do istnienia Uczennice Boskiego Mistrza, które miały troszczyć się o życie eucharystyczne, piękno liturgii oraz o kapłanów. Kolejno powstawały: Siostry Jezusa Dobrego Pasterza (Pasterzanki) z misją współpracy duszpasterskiej w parafiach; przeczuwając potrzebę włączenia w apostolstwo osób pozostających w świecie i tworzących katolicki laikat, założył Instytut Matki Bożej Zwiastowania (Anuncjatynki) dla kobiet oraz Instytut Archanioła Gabriela (Gabrielini) dla mężczyzn. Włączył też w swoja duchowość i misję kapłanów diecezjalnych, zakładając dla nich Instytut Jezusa Kapłana. Przywiązując wielką wagę do budzenia świadomości powołaniowej w społeczeństwie oraz potrzebę pomocy młodym w rozeznaniu powołania i wytrwaniu w nim, powołał do istnienia Instytut Królowej Apostołów dla powołań (Siostry Apostolinki). Pod koniec życia udało mu się spełnić jeszcze jedno marzenie – włączenie do apostolstwa małżeństw i rodzin chrześcijańskich. Utworzył z myślą o nich Instytut Świętej Rodziny.
Z wielką uwagą uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II, starając się na bieżąco wprowadzać jego postanowienia. Szczególnie cieszyło go dowartościowanie działalności laikatu w Kościele, podkreślenie powszechnego powołania do świętości oraz docenienie bezcennej obecności Matki Bożej poprzez nadanie jej tytułu Matka Kościoła.
Jakub Alberione zmarł w Rzymie 26 listopada roku 1971 w wieku 87 lat. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 27 kwietnia 2003 roku.
Historia Uczennic Boskiego Mistrza
Po kilku latach istnienia założonego przez siebie dzieła dobrego druku, w którym uczestniczyli zarówno zakonnicy i zakonnice jak i stowarzyszenie świeckich, Jakub Alberione odczuł że nadszedł czas, aby powstała następna rodzina zakonna, która będzie się modlić za to rozpoczęte dzieło. 21 listopada 1923 roku wezwał do siebie dwie spośród sióstr: Urszulę Rivata oraz Matyldę Gerlotto, dając im do zrozumienia, że oddziela je od grupy pragnąc wkrótce powierzyć im nowe zadanie. Wysyła do wszystkich proboszczów we Włoszech list, w którym opisuje regułę tworzącej się wspólnoty prosząc, aby kapłani przysłali ze swojej parafii „świecę, która będzie płonąć i spalać się przed Dobrym Pasterzem za czcigodnego księdza i za księdza parafię.” Widać w tych słowach wyraźnie cel, z jakim Alberione powołuje do życia nowe gromadzenie: nieustanne trwanie na Adoracji w intencji nie tylko dzieła paulińskiego ale i wszystkich kapłanów-głosicieli Słowa oraz ich parafian. Niecały miesiąc później, 10 lutego 1924 Alberione powołuje do tej grupy kolejne sześć dziewcząt. Za całą ósemkę odpowiedzialna jest Urszula, która od tego dnia miała nazywać się Siostra Scholastyką od Bożej Opatrzności. 25 marca siostry składają śluby a nowa wspólnota otrzymuje nazwę: Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza. Od tego dnia rozpoczynają ich główne zadanie, które trwa do dziś: Adorację Eucharystyczną, która w miarę przybywania nowych członkiń przedłuża się również na noc. Matka Scholastyka pisze: Matka Scholastyka pisze: „każdego dnia będę dążyć do tego, żeby stawać się Uczennicą coraz bardziej według pragnień mojego Boskiego Mistrza i Najświętszej Maryi, aby żyć ich życiem w intensywnym apostolstwie eucharystycznym, kapłańskim i liturgicznym, które ogarnia całe moje jestestwo, umysł, serce, wolę i siły”
Księdzu Jakubowi bardzo zależało, aby Rodzina Świętego Pawła jak najszybciej była obecna na całym świecie. Już dziesięć lat po powstaniu naszego Zgromadzenia wysłał siostry, aby założyły wspólnotę w Polsce (rok 1935). Na początku pomagały braciom z Towarzystwa Świętego Pawła poprzez kolportaż Ewangelii oraz książek religijnych, które wydawali zgodnie ze swoja misją. Mimo zawieruchy wojennej nie udało się stłumić posianego ziarna. Dzisiaj w Polsce jest obecne sześć Zgromadzeń i Instytutów Rodziny Świętego Pawła:
- Towarzystwo Świętego Pawła
- Siostry Świętego Pawła
- Uczennice Boskiego Mistrza
- Siostry Apostolinki
- Anuncjatynki
- Współpracownicy Paulińscy
